North Europe from Marseille

“Marseille, in het zuiden van Frankrijk, is pittiger, ruwer en scherper dan de omringende Provençaalse stadjes. Sinds de tijd van de oude Grieken is het al een handelsstad geweest en de haven lijkt doorlopend op het punt van verandering te staan. Dit geeft de stad een bepaalde dynamische energie die niet snel te vinden is op het tijdloze en traditionele platteland. Soms lijkt de stad zelfs weinig typisch Frans te zijn.

Dankzij de multiculturele bevolking is het culinaire aanbod (met volop visgerechten en met Michelinsterren bekroonde restaurants) veel breder dan de klassieke steak frites van bistro’s en brasserieën. Een 19e-eeuwse kathedraal domineert het aanzicht van de stad en de arbeiderswijk Le Panier heeft kronkelige straatjes met vervagende gevels. Tegelijkertijd sieren barokke bouwwerken de commerciële verkeersader La Canebière, die ooit werd vergeleken met de Champs -Élysées.

Toen Marseille in 2013 de Europese hoofdstad van cultuur werd, hielp dit om een aantal nieuwe culturele locaties te creëren: van opvallende musea tot geavanceerde galerieën en spraakmakende conceptwinkels waar lokale talenten worden gepresenteerd. De waterkant is opgeknapt, en op zonnige dagen kunt u er heerlijk naar mensen en boten kijken, vanuit restaurants die bekendstaan om hun bouillabaisse, of terrasjes waar rosé en pastis wordt geschonken.”

Barcelona is the second largest city in Spain with three million inhabitants, a dominating port in northern Mediterranean with one of the most renowned and important universities in the world. The city is a very rich commercial centre, where industrial operations crucial to the Spanish economy take place.
In fact, Catalans have always considered their region unique compared with the other Spanish regions and we can find its roots in the power exercised by Barcelona for four hundred years at least on Spanish monarchy and on European commercial events.

Op het puntje van een 9 km lang schiereiland ligt de Andalusische stad Cadiz op een kalkstenen rots met uitzicht op de zee. Vanwege de prachtige ligging en de witgekalkte huizen met platte daken staat de stad bekend als de ‘Zilveren Beker’.

Lissabon is een van de meest fascinerende steden in Europa, met veel monumenten in de manuelinostijl en musea. Niet ver, in Queluz, is de koninklijke zomerresidentie, omringd door enkele van de mooiste tuinen ter wereld.

Leixões werd voornamelijk als landbouwstad gesticht en is vooral als haven steeds belangrijker geworden vanwege de nabijheid van de prachtige stad Porto.

“Galicië voelt echt een beetje anders dan de rest van Spanje. Men spreekt er een eigen taal, het Galicisch, en het klimaat is milder en minder droog. Tijdens de heerschappij van generaal Francisco Franco (zelf een Galiciër) in de 20ste eeuw was de regio geïsoleerd vanwege zijn dwarse houding (en vanwege de smokkeloperaties langs de kust). Tijdens die periode werden landelijke fondsen voor wegen, ontwikkeling en industralisatie ingehouden, waardoor Galicië arm en rustiek bleef. Met als gevolg dat vele jaren later de economie van de streek nog steeds steunt op visserij en landbouw (toerisme zit in de lift) en een bezoek aan deze plek kan lijken op een stap terug naar een minder geglobaliseerde tijd.

Vigo, met zijn grote baai, is altijd het werkpaard van Galicië geweest. De vissersvloot is nog steeds aanzienlijk maar er is nu meer concurrerende commerciële scheepvaart. De oude wijken bij de haven zijn omgeven door steeds modernere districten en buitenwijken op de heuvel. In de zomer komen toeristen vanuit heel Europa genieten van de stranden van Vigo en de spectaculaire Cíes-eilanden (Illas Cíes) voor de kust. Deze jaarlijkse instroom heeft de Vigo-keuken, altijd al beschouwd als een sterk punt, gemoderniseerd en de stad is inventief geworden; historische monumenten aan de brede lanen hebben nu gezelschap gekregen van een verrassende hoeveelheid moderne kunst, internationale ketens zijn verschenen naast de traditionele winkels bij de haven. De stad ontvangt trots bezoekers in zijn enigszins ongewone hoek van Spanje, het prachtige Costa Verde.”

” Lautoka ligt niet op een logische plek om een van de drukste havens van Fiji te zijn. Havens bevinden zich meestal in baaien of zeehavens; hier is het gewoon het open Bligh Water (ja, die Bligh van wie de bemanning in Tahiti muiterij pleegde, en die daarna een van de grootste zeilprestaties in de geschiedenis neerzette, waardoor de overblijvende manschappen niet op het dagmenu van de kannibalen terechtkwamen).

Lautoka heeft een gezellige, langzaam verdwijnende koloniale sfeer met een100 jaar oude suikerfabriek die nog steeds in werking is. De Moslim moskeeën en Hindu tempels, naast elkaar gelegen in de stad, vatten de geschiedenis van de Fiji samen in een notendop. Indo-Fijiërs, waarvan de voorouders door de Britten van India werden overgebracht in de 19e eeuw als contractarbeiders, vergaarden na een tijdje voldoende macht om lokale winkels en land op te kopen. Wanneer de inheemse Fijiërs de verstoorde balans opmerkten leidde dit tot een coup, een tegencoup en, in 2006, een tegen-tegencoup. (Geen paniek: bezoekers zullen hier niets van merken. Democratische verkiezingen zijn weer van start gegaan en alles is koek en ei.)

Slechts 15 kilometer (negen mijl) van de gezellige alledaagse drukte ligt het Koroyanitu National Heritage Park. Dit park is een bijna magische uitzondering op wat er zich meestal afspeelt in het gebied van de Zuidelijke Stille Oceaan, want het bevat een volledig beschermd ongekapt nevelwoud. Wandel naar de bergtop en geniet van de eindeloze blauw-groene zichten op alle Fiji-eilanden die aan Europese ontdekkingsreizigers voorbijgingen vanwege van hun angst voor koppensnellers en kannibalen.”